මීට වසර විසිහයකට පෙර අද
වගේ දිනෙක මා හිටියේ ඔක්කම්පිටිය මහ වනයේය. ඒ 1989 නොවැම්බර් 10 වැනිදා. අපි
විසිපස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් අවි පුහුණුව ආරම්භ කළේ ඊට පෙර දිනයේය. දේශපේ්රමී
ජනතා ව්යාපාරය විසින් දියත් කර තිබූ සිවිල් යුද්ධයේ පෙරමුණ ගැනීමට තරුණ අපේ සිත්
නලියමින් තිබුණි. යූ.ඇන්.පී. ආණ්ඩුවට සහ අධිරාජ්යවාදී මැදිහත් වීමට එරෙහිව ජනතාව
සංවිධානය කළේ දේශපේ්රමී ජනතා ව්යාපාරයයි. ඊසාන දිග මෝසම් වැස්ස ඒ වන විටත් ඇද
හැලෙමින් තිබිණ. පාන්දර පහට ආරම්භ වන පුහුණුව අවසන් වෙන්නේ අඳුර වැටෙන විටදීය. වැස්ස ඇද වැටුනද පුහුණුවේ
විරාමයක් නම් නැත. ඉතා වෙහෙසකර දින පහක් ගෙවා දැමීමට අප සූදානමින් සිටියේය. රූස්ස
ගස් යායක් යට අපේ පුහුණු පිටිය සැකැසී
තිබිණ. පිටිය මැදට බාධා වෙන කුඩා ගස් කීපයක් කපා දමා තිබුණ අතර එය සම්පූර්ණයෙන්ම
ස්වභාවික පිහිටීමක් බව මට අද වගේ මතකය. පුහුණුව අවසන් වීමට දිනකට පෙර අපේ සිත්
ශෝකයෙන් වෙලී ගියේය.
‘‘රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා
මරා දමලා. සහෝදරවරු කණගාටු වෙන්න එපා. අපි අපේ වැඬේ කරමු’’. අපේ පුහුණුවීම් කටයුතු කළ ආදරණීය මිනිසුන් දෙදෙනා අපට පැවැසූහ. අපව දිරිමත්
කළේය. පසු දිනද අපේ පුහුණු කටයුතු සුපුරුදු පරිදි සිදුවිය. එනමුත් එදින රාති්රයේම
අපව විසුරුවා හැරියේය.
චන්දන පසු දින මා සොයා
පැමිණෙන විට මා හිටියේ හිඟුරුකඩුවේය. ඒ වන විටත් හිඟුරුකඩුවේ සංවිධාන කටයුතු
පැවැරී තිබුණේ මා හටය. මගේ සංවිධායකයා චන්දනය. හේන් යායක් මැද ඉදිව තිබූ පැලට
චන්දන ගොඩවන විට රාති්රය උදා වී තිබුණි. කෝටු මැස්ස මත මා ලඟින්ම වැතිරුණ ඔහු
මගේ කණට කොඳුරා කතා කරන්නට විය. ඔක්කම්පිටියේදී මා දැන ගත්තේ ‘‘පක්ෂයේ’’ නායකයින් ඝාතනය කළා කියන
පණිවිඩය පමණි. එදා චන්දන දැන සිටි සම්පූර්ණ තොරතුරු මා සමඟ පැවැසීය. අප දෙදෙනාගේ
ඇස් පියවුණේ පාන්දර ජාමයේය. අපේ හිත් වේදනාවෙන් පිරී තිබුණද ඒවා අවිනිශ්චිත බවකින්
පිරී තිබුණේ නැත.
අවුරුදු විසි අටකට
පසු මා මගේ ජීවිතය දෙස ආපසු හැරී බලන්නට
පෙළඹී සිටී. මට දේශපාලනික හා පුද්ගලික වශයෙන් ජීවිත දෙකක් නොතිබිණි. මා නිරතව
සිටියේ එකම සටනකය. මා මගේ දෙස ආපසු හැරී බලන්නට පෙළඹුණේ ඇයි? ජීවිතයේ ප්රථම වතාවට ඉල් සමරු උත්සවයකට මෙවර මා සහභාගී වෙන්නේ නැත. 1990 දීත් අප තිදෙනෙකු විසින් ඉල් සමරු උත්සවයක් පැවැත්වීය. මම, රාජිත අයියා, සහ
ඔක්කම්පිටියේ අනුර සමඟ පේරාදෙණිය මල් උයනේදී අපි, අපේ විරුවන් සැමැරීය. විනාඩියක නිශ්ශබ්දතාවයක් සහ අනාගත සටන වෙනුවෙන් සපත
කිරීමක් අප අතින් සිද්ධ විය. මා දිව්රා පොරොන්දු වූයේ මා සමඟ ඉගෙන ගත් මගේ පංතියේ
මිතුරන් සිහියට නඟමින්ය. සරත්, වීරේ, බන්දු, රණේ සහ සුනිල් මගේ
වීරයන්ය. අදත් මා ඔවුන්ට අපිරිමිතව ආදරය කරමි. අපි සටන් කළේ රට කෙරෙහි වූ අපිරිමිත
ආදරයකිනි. ජනතාවට ආදරයේ සහ ගෞරවයේ පණිවිඩය රැගෙන ගිය මගේ මිතුරන් මරා දමා තිබුණේ
දස වද දීය. ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තු ඉටු කිරීමට හැම ඉල් සමරුවකම මා මටම පොරොන්දු කර
ගතිමි. එනමුත් මා මෙවර ‘‘ඉල් සමරු
උත්සවයක’’ට සම්බන්ධ වෙන්නේ නැත. එහෙත් මිතුරන්ට මා දුන් පොරොන්දුව කඩ නොකරමි.